Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/142

nie będzie mnie wiózł... Kto nawarzył, niech pije.
 — Człowieku, przecież my ci nie obcy. Przecież to twoja siostra.
 — W biedzie to każda siostra...
 Przyszedł wieczorem po zamknięciu sklepu z jeszcze jednym swoim przyjacielem. Obejrzeli wszystko, przeczytali kontrakt. Antoni wpił się w nich oczami.
 — Sprzedaj to szwagier za byle co, długi szwagier popłać, a jak ci się co zostanie, to kup wódki, wypij, gębę otrzyj i ludziom w oczy nie świeć. Tak moi państwo: i w Warszawie psy boso chodzą.
 Nastała długa chwila milczenia.
 — A nie można do sądu? — zapytała Antoniowa.
 — Daj pan hojrakowi trzy blaty w garść, to mu zrobi sąd. Porządny adwokat tego nie weźmie, bo mu nie warto, a pokątny jeszcze ci kapotę zedrze.
 — Sameś sobie narobił szwagier biedy. Żeby to na mnie, toby mnie raz połknął, ale trzy razy wyżygał. — Od złodziei w Warszawie aż się roi. Tak, tak.
 — A bo ja wiem, czy on złodziej. Żeby nie ta siostra.
 — Siostra?! Gwizdnij no pan. Znamy takie siostry.