Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/16

 — No, to niech pan powie, jak on się nazywa.
 (Jesteś, moja mała, taka śliczna, że wszyscy wielcy poeci całego świata tyle mnie obchodzą, co zeszłoroczna zima).
 — No, widzi pan. Czy to tak ładnie? Nie słucha pan, daje pan odpowiedzi ni przypiął ni przyłatał. I wogóle tak, jakby mi pan łaskę robił.
 — A panna Stefcia gniewa się na mnie?
 — Rozumie się, że się gniewam.
 — I panna Stefcia nie chce już ze mną rozmawiać?
 — Rozumie się, że nie.
 — No, to niech panna Stefcia weźmie jeszcze kawałek mięsa.
 — Nie chcę; dziękuję bardzo... Doprawdy, co się z panem zrobiło? Taki pan jakiś dziwny.
 — A pani nie pamięta, że ja zawsze byłem taki jakiś dziwny?
 — Ale dziś pan taki jakiś zamyślony, zamiast się cieszyć.
 — A dlaczego to panna Stefcia każe mi się cieszyć?
 — Niby pan nie wie. Przecież to pana siostry zaręczyny.
 — Ale przecież moja siostra nie dziś się zaręczyła.
 — Ale to są oficjalne zaręczyny.
 — No, kiedy to są oficjalne zaręczyny, to