Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/160

 — E, zimno, — ociąga się chłopiec.
 — A jak sam latasz, to ci ciepło. Bierz kapotę i ruszaj, — żywo!... A ona, jakto dzisiaj się pośpieszyła.
 Wikta się rumieni. Twarzyczka ładna, świeźa.
 — A pan Jan niema łóżka? — pyta Wilczek.
 — Nie, nie mam... Trzeba kupić.
 — To nic: może pan Jan ze mną spać... I jak pan nie ma pieniędzy, to można wziąć na wypłat, po pół rubla na tydzień.
 W dorożkarskim uniformie wchodzi Grosik.
 — Na, masz, — oddaje żonie pieniądze. — A to dla ciebie, knocie.
 Kazik rzuca miotłę i chwyta papierek łakomie.
 — Poczekaj, nie spiesz się.
 — Daj! — woła malec.
 — Zaraz, jak to ci pilno.
 Zdjął palto — przestał być numerem. Usiadł przy stole i wziął chłopca na kolana: dorożkarz przeobraził się w ojca.
 — Na masz.
 I rozwija z papierka dwie farbowane marmoladki.
 — Daj! — woła, krzywiąc się, Kazik piskliwie.
 — Nie draź dziecka, — upomina żona.
 — To nic... Niech się nauczy złościć, to mu nie będą później w pępek dmuchać jak dorośnie.