Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/161

 Wraca Ignac.
 — Niema go na podwórzu.
 — Choroba z tym chłopakiem.
 — Jeść! — dopomina się Ignac, patrząc na mnie nieufnie.
 — Tyś pierwszy?... Z roboty wracasz — co?
 Kobiety krzątają się koło komina.
 — Może pan Jan wódkę na wkupiny zafunduje? — proponuje Grosik.
 — Bardzo chętnie.
 Kładę rubla na stole.
 — Witka! Przynieś no.
 — Nie chcę, — opiera się dziewczyna. — Tam łobuzy stoją na rogu i zaczepiają.
 — Nie ugryzą cię, — zjadliwie uśmiecha się dorożkarz. — Jaka skromna!
 — Nie potrzeba... Ty to zaraz z wódką, — wtrąca żona.
 — Niech idzie, — rozstrzyga ojciec.
 Wikta zarzuca chustkę i wychodzi.
 — Przy wódce najlepsza znajomość, — dodaje dorożkarz.
 — A tośmy się już z panem Janem poznali raz przy wódce, — powiada żona.
 — Tośmy się poznali u hrabiów, a teraz poznajmy się drugi raz u chamów.
 — Znowu zaczynasz?
 — Będzie czas, że i skończę. I wszyscy skończymy. — No nie, panie Janie?