Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/162

 Grosik miał słuszność. Przy wódce rozmowa stała się żywsza, ogólniejsza. Mgła dymu z papierosów zawisła w powietrzu.
 Ostatni wraca Stasiek z podwórza.
 — Mamo, jeść.
 — Idź, idź — polataj jeszcze. Na tu.
 — E, herbata.
 — A chcesz czekoladę może?.. Kwaśnik zapłacił ci?
 — A nie!
 — Muszę ja iść jutro do niego.
 — Zimne kartofle mama mi dała.
 — Nie lataj z chłopakami, to będziesz miał ciepłe.
 Ostatnia kolejka przeszła.
 — No, matka, ściel... Pan Jan ze mną.
 Kobieta stawia szaflik z talerzami na kominie, wyciera ręce w fartuch i zmierza w stronę łóżka.
 — Ignac, pacierz — no!
 Mania popłakuje w kołysce. Kazik leży na łóżku w ubraniu i śpi. Ignac ukląkł, oparł splecione dłonie o krawędź łóżka i monotonnie powtarza modlitwę za matką, która ściele, roztrząsa siennik, zbija poduszki i pierzynę.
 Wikta rozbiera malca. Matka kładzie przy kominie siennik, derkę, poduszkę, paltocik na okrycie dla malców.
 Patrzę na krzątaninę. W głowie mi się