Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/163

kręci... i jakoś tak dziwnie, tak dziwnie w duszy, że nie do wiary.
 Widziałem już to wszystko zdala na mojej kondycji, czytałem tyle o ich życiu; czytałem w powieściach, nowelach, szkicach społecznych, nawet o suterenach ciemnych i lochach, o tapczanach ze zgniłej słomy, i płakałem nieraz. A to jest tylko obszerna, trochę wilgotna i nizka izba, gdzie mieszka 10 „dusz“. Czytałem o pijakach — mężach, katach dzieci, o ciemnocie i zbrodniach, a to są ludzie, którzy chcą dzieci uczyć, i dlatego wyzbywają się sublokatora, który płacił im rubla miesięcznie. I czemu, czemu — coś mnie dusi, coś mi dech spiera — i boli?
 — No, niech się pan Jan rozbiera.
 I gaszą lampkę.
 Chwilę trwa szelest odzieży, szmer kroków i łoskot przesuwanych sprzętów. I cisza. Tylko zegar tyka głośno z chrzęstem przesuwających się, zardzewiałych kółek, tylko z pod komina rozlegnie się suchy kaszel chłopaka, ktoś z dorosłych głośniej westchnie.
 — Stasiek, czego ściągasz kapotę? — To ty nie ściągaj! Noo! — Te, bo jak cię rznę. — To rznij. — Noo. — Mamo!
 — Cicho, bo ojca obudzicie.
 — Cicho, szczeniaki!
 — Na, weź chustkę.
 — A gdzie?
 — Tu chodź.