Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/164

 Odgłos bosych nóg po podłodze.
 — Nie kop mnie!
 — Stasiek, bo jak wstanę... Chodź Ignac, do mnie, — mówi matka, siadając na łóżku.
 — Jeszcze czego, — rozlega się głos Wikty.
 Znów bose nogi biegną po podłodze. Stołek potrącony wydaje łoskot.
 — Ja nie chcę.
 — No.
 — Czego tam? — budzi się Wilczek.
 — Wikta nie pozwala mi iść do mamy.
 — Niech śpi ze Staśkiem, — mówi Wikta.
 — Ustąp zaraz... Dama, — samaby się tylko rozwalała na łóżku... Nooo!
 Cisza. W jednem łóżku śpię ja ze ślusarzem. W drugiem, — żona jego, Wikta i Ignac. W trzeciem — Grosik z żoną i Kazikiem w nogach. W kołysce Mańka; na ziemi — Stasiek wywalczył sobie samotność.
 Duszno. Patrzę ciężko w ciemń nocy. Zdala słychać stłumiony dźwięk harmonji. Zegar bije powoli, jakby zalękniony każdem uderzeniem, oddycha ciężko, jakby i jemu tchu brakło.
 Od okna płynie cienka nitka zimnego powietrza. Przychodzi mi na myśl, że dom uległ prawu przystosowania: okna nie dochodzą, żeby choć w części przewietrzać pokój.
 Duszno. Smród. Wilczek chrapie.
 Dziecko w kołysce płacze. Usłyszała matka.
 — Posuń się. Przepuść mnie.