Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/165

 — Co? — pyta zaspanym głosem dorożkarz.
 — Przepuść do dziecka.
 — Mmm!
 — A bodajcie choroba... Śpij córuś.
 Odgłos pocałunku, miarowy stuk biegunów o nierówne deski podłogi, płacz niemowlęcia, — płacz, który w ciemni nocy brzmi ponuro, jak skarga bezradna.
 — Na masz.
 Płacz jeszcze donośniejszy.
 — No czego chcesz?
 Zbudziła się Wilczkowa.
 — Daj jej herbaty.
 — Jaka mama mądra: nie chce.
 — To weź do łóżka.
 — A jakże. Żeby ją znowu ten koń zdusił... Idzie mama jutro do prania?
 — A nie?
 Stasiek kaszle, wstaje, ubiera się.
 — A ty gdzie?
 — Na dwór.
 — Toś nie mógł iść?... Z chłopakami latać — to wiesz. Poczekaj, dam ja ci jutro.
 Zgrzyt klucza, trzask drzwi.
 — A bodaj cię cholera...
 — Co to? — siada Wilczek na posłaniu.
 — Nic... nic.
 Westchnął, podrapał się, nasunął pierzynę na spoconą koszulę i znów chrapie.