Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/166

 — Mamo, — budzi się Kazik.
 Znów cisza. Stasiek wraca.
 — A ty gdzie?
 — Czy dobrze zamknął — powiada Wikta.
 — Ukradną cię — z ironią zauważa matka.
 — Mamooo! — obudził się Ignac.
 — A ty znowu co?
 — Pchły mnie żrą.
 — Nie zeżrą cię: śpij.
 — I zimno.
 — To się skul pilno... Idź na ziemię, Stasiek ma chustkę.
 — Nie chcę.
 Zegar wydzwania, jęcząc, godzinę drugą.
 Cisza. Tylko z pojedyńczych westchnień stłoczonych tu istot, jakiś szmer niezrozumiały i lękliwy — się błąka. To płuca się skarżą, krew się skarży. Duszno, chłodno, wilgotno.
 Statystyka trzeźwa, zimna, bezwzględna — opasa tę izbę kolumnami cyfr o chorobach, śmiertelności...
 Jakby świt.
 Nikłe światło zakrada się trwożnie do izby, szaremi linjami obrysowując kontury przedmiotów.
 Robotnik porusza się niespokojnie, łóżko wydaje przeciągły zgrzyt. Nie były w stanie zbudzić go ani płacz dzieci, ani duszne powietrze, ani kaszel, ani rozmowy, ale