Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/167

obudził go przeczuwany we śnie — gwizdek fabryczny za pół godziny.
 Siada na łóżku, zapala zapałkę, papieros, — spogląda na zegar.
 — Która? — pyta żona.
 — A no czas.
 — Daj zapałki.
 I znów lampka blaszana rzuca żółte światło na izbę.
 Kobieta wstaje, zarzuca spódnicę i chustkę, wychodzi do sieni.
 Robotnik podnosi się leniwie, zakaszlał raz drugi, splunął na środek izby, owija nogi brudnemi, cuchnącemi onuczkami, naciąga buty.
 Wypłukał blaszankę, nalał kawę z garczka, odkrajał pół bochenka chleba, zawinął w chustkę, zarzucił kapotę.
 — Grosik, te — wstawaj.
 — Mhm.
 — Prędzej. No!
 — Zaraz.
 — Znowu dorożki nie umyjesz, i będzie urągał.
 — Zaraz.
 Przeżegnał się i wyszedł.
 Wraca kobieta. Kręci się po izbie.
 — Grosik, wstawaj.
 — Zaraz, zaraz.
 Budzi się córka.
 — Mama idzie?