Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/168

 — Tak. Niech Ignac idzie do ochrony, bo znowu pani będzie się gniewała.
 Wstaje dorożkarz.
 Przykręcił lampkę.
 Wilczkowa wychodzi.
 Zrywa się Stasiek z pod komina i daje nurka do łóżka matki.
 — Gdzie, gdzie? — protestuje Wikta.
 — Iidź ty — broni się chłopak.
 I znowu cisza trwa pół godziny.
 Powraca Grosik. Wstaje żona, rąbie drwa, zapala w kominie, grzeje mężowi kawę.
 — Kto dziś nocą jeździł?
 — Franek.
 — Dobra noc?
 — Choroba... Stary zły, ścierwo.
 Światło dnia rozkurcza się leniwo, — zgniłe, martwe, ponure.
 Teraz kolej na Wiktę. Ubiera się długo, starannie, by po trzech kwadransach, w żakieciku i rękawiczkach, — wyglądać na ponętną, młodziutką modystkę.
 Stasiek idzie do kwaśnika myć butelki.
 Leżą już w łóżkach tylko: sześcioletni Ignac, trzyletni Kazik, kilkomiesięczna Mania — i ja.
 Myślę uczuciem wstydu. Zda mi się, że kogoś obraziłem, że mną pogardzają wszyscy i że sam sobą pogardzam.
 Ignac nie chce iść do ochrony, dostaje od siostry w skórę.