Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/17

niech panna Stefcia weźmie jeszcze łyżeczkę kompotu.
 — Niech mnie pan przestanie nazywać ciągle panną Stefcią.
 — A dlaczego ja nie mam nazywać panny Stefci panną Stefcią?
 — Bo nie mam dwunastu lat.
 — A ile panna Stefcia ma lat?
 — Ile mam, to mam.
 — Więc jakże ja mam nazywać pannę Stefcię, kiedy panna Stefcia, ile ma — to ma — lat.
 — Proszę mnie wcale nie nazywać.
 (Czuję ogromne zadowolenie z gadania od rzeczy. Żal mi dzieciaka, ale nie mogę inaczej. Jaka to już kobieta).
 — Naprawdę, taka jestem zła na pana. Tyle czasu nie widzieliśmy się. Tyle pan podróżował, tyle pan widział.
 — To ja mam opowiedzieć wszystko, co widziałem?
 — Myślę, że to byłoby ciekawsze, niż takie bajanie.
 — Kiedy ja nie mogę wszystkiego opowiedzieć.
 — Ciekawa jestem bardzo, dlaczego?
 — Bo by się pani mama na mnie gniewała.
 — O, niech się pan nie obawia.
 — To mama by się nie gniewała?
 — Panu się ciągle zdaje, że jestem dzieckiem. A pan to niby taki dojrzały człowiek.