Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/174

 Nie wolno dziecku goić strupów, bo na oczy się rzucą i oślepnie.
 Czarne przesądy lęgną się w ciemności i chłodzie, jak gady, — i pełzają.
 Czarna nieufność i nieżyczliwość wzajemna wiją się, sycząc złowrogo.
 Rzemieślnik pogardza robotnikiem, robotnik — wyrobnikiem; miejski drwi z chama — wieśniaka, czytelny — z nieczytelnego.
 Ten niższy szczebel drabiny społecznej dzieli się na dziesiątki szczebli.
 Obmowy, intrygi, plotki, żarcie się wzajemne, zgruba robiona obłuda, pretensje i żale — o pożyczoną balję, o chrzest dziecka, o kieliszek wódki. Zazdrość, gdy się sąsiadowi powiedzie na rubla, nieuczciwość w skradzionym ogórku kwaszonym lub ułamku węgla...
 Dorożkarz mnie nie lubi, przycina brutalnie. Obawia się o młodą żonę...
 Tu mówi się żartem, pół–serjo:
 — A bo ja wiem, ile mam dzieci? — Ja cały dzień w pracy. — Spytaj się pan żony, to panu powie, które moje...
 Po nocach nie sypiam, bo płucom brak powietrza, i robactwo gryzie. — Jedzenie takie, jakie może dają w więzieniach.
 — To mięso czuć, — powiedziałem wczoraj.
 — O, jaki pan Jan grymaśny. Mięso musi mieć trąca, bo inaczej twarde w jedzeniu.
 — Ale to dla dzieci niezdrowo.