Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/177

zapłaconą ratę otrzymywał kwitek. Kiedy mu zostało do zapłacenia trzy ruble, żyd sprzedał weksel. Była sprawa. Sąd uznał, że Wilczek musi weksel zapłacić, a potem może wystąpić przeciwko krawcowi. I zapłacił w ten sposób dwa razy za jedno ubranie.
 — Ale ten uczciwie prowadzi swój interes. Zdziera, bo zdziera, ale i jego ludzie zarywają... Żeby nie ja, to onby panu nie dał. Ale mnie on zna...
 I w domu opowiadał o zaszczycie, który go spotkał.
 — I papierosem mnie jeszcze poczęstował...
 Dałem ubranie do odnowienia, bo podarte i poplamione.
 Ciekawa postać żyda — łaciarza. Z jakim zapałem przyglądał się dziurom i budował plan kampanji:
 — Ja stąd ten kawałek wykraję, to mi starczy tu i tu; a tu się zaszyje i przyceruje... Będzie jak nowe.
 Poeta!

 Wilczek pochodzi ze wsi, o dwanaście mil od Warszawy.
 Ojciec ożenił się pierwszy raz i miał czworo dzieci. Przy piątem matka umarła. Nie mogła urodzić, więc kazali jej usiąść nad rozpaloną cegłą, polaną octem. Ale i to nie pomogło.
 Z tych pięciorga dzieci został on jeden.