Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/18

 — Rozumie się, że jestem dojrzały.
 — Ciekawam bardzo, dlaczego?
 — No, bo ja mam już wąsy, a panna Stefcia nie ma jeszcze wąsów.
 — To chyba.
 — Bo ja palę papierosy, a panna Stefcia nie pali papierosów.
 — Jakbym chciała, tobym paliła.
 — A panna Stefcia nie chce?
 — Nie chcę.
 — No, to niech panna Stefcia weźmie bardzo dużo lodów. A potem będziemy pili wino szampańskie.
 — Ale pan tyle już pił.
 — Muszę pić, bo to są przecież oficjalne zaręczyny siostry.
 — A pan powie toast?
 — Pan nie powie toastu.
 — A jak ja pana poproszę?
 — To także nie powiem.
 — A jak ja pana bardzo poproszę?
 — To panna Stefcia umie bardzo prosić? A jak to się — bardzo prosi?
 — Jaki pan niedobry.
 (Rozkosznie zepsuty dzieciak. Tak mało wie, a tak wiele przeczuwa).
 — Czy pani umie flirtować?
 — Niech pan nie nalewa, bo nie będę piła.
 — To pani tak kocha Jadzię; to pani tak dobrze życzy mojej siostrze? Bardzo ładnie... O, wi-