Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/189

dli się za pomyślność przedsięwzięcia, czwarty będzie lekarzem, — córki dozorczyniami. A gdy każde z dziesięciorga będzie znów miało po dziesięcioro — to pan jesteś — sto — stu ludzi... A inaczej chowasz je pan dla cukierników, krawców, prostytutek (miecz), akuszerek (kądziel), dla magazynów pogrzebowych i ogrodników (wieńce) i redakcji (nekrologje), — bo inaczej...
 Wchodzi do bramy. Wytężam resztę sił i dobiegam:
 — Panie! Dziś jeszcze nie jadłem!
 Stróż wstaje, by mnie zatrzymać. Wbiegam na schody.
 — Nie jadłem, — powtarzam.
 — Dlaczegoś odrazu nie powiedział? — pyta.
 Patrzy na mnie przenikliwie.
 — Bo się wstydziłem.
 — A czego wlokłeś się za mną?
 — Nie wiem.
 Dreszcz raz po raz mną wstrząsa.
 Otwiera drzwi kluczem od zatrzasku.
 — O, tatuś przyszedł! — słyszę okrzyk.
 Rozpiął futro.
 — Masz! — A na drugi raz każę cię aresztować...
 Chwytam za klamkę. Moneta z brzękiem wypada mi ze skostniałej ręki. Mówię szybko gorączkowo:
 — Vouz, vouz trompez, monsieur. Vous