Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/19

dzi pani, mama patrzy na panią i kiwa głową. Mama pozwala.
 — Nie potrzebuję, żeby mama pozwalała, albo nie pozwalała. Jak zechcę, to sama będę piła.
 — A pani bardzo mamę kocha?
 — O, widzi pan. Niech pan teraz nic nie mówi.
 (Pierwszy toast).
 — A teraz na pana kolej.
 — Ale proszę wypić cały kieliszek.
 — A powie pan toast?... Doprawdy, że to nieładnie: wszyscy wiedzą, że pan jest poeta.
 — A czy ja także jestem wielki poeta?
 — Nie, mały, uparty i nieznośny. Niech pan nie dolewa... Cicho.
 (Drugi toast: nasz lekarz fabryczny).
 — Czego się pan śmieje?
 — Bo bardzo lubię pannę Stefcię i tak się z tego cieszę.
 — Jest z czego.
 — I tak mi okrutnie wesoło, że aż strach.
 — Bo mnie wcale.
 — To panna Stefcia smutna? Biedna panna Stefcia.
 — Bardzo proszę. Mówiłam, że pan za wiele pije.
 (Trzeci toast).
 — O, widzi pani, — teraz za gospodarzy. To