Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/190

me prenez pour un voleur. J’étudie la médicine... On m’a congédié — vous comprenez... J’ai de vieux parents... Ils ne savent rien... J’ai vraiment faim... Je n’ai encore rien mangé aujourd’hui.
 Ciekawość i jakiś cień niby współczucia walczą w nim z nieufnością.
 — Proszę wejść, bo zimno leci.
 Zamykam drzwi za sobą.
 — Dlaczego pan nie mówi po polsku?
 — Bo pan by mnie nie uwierzył... Pan jest syty — pan nie wie, czem jest głód i mróz.
 Kazał mi wejść do gabinetu. Zapalił dwie świece na biurku.
 — Jak się pan nazywa? — zapytał, oddając lokajowi futro.
 — Nazwiska swego panu nie powiem.
 — Więc co ja mogę dla pana zrobić?
 Przez uchylone drzwi zagląda jasnowłosy chłopczyna.
 — Kazio, drzwi zamknąć! — powiedział niecierpliwie.
 — Pana synek nazywa się Kazio? — zapytałem szybko i dziwnie.
 — Bo co?...
 — Nic...
 — Więc co ja mogę dla pana zrobić?
 — Niech mi pan da pięć rubli.
 Bez słowa wyjął portmonetkę i podał mi złotą monetę.