Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/191

 — Przepraszam, — szepnąłem.
 Ogień wystąpił mi na czoło. Spuściłem oczy. Uczułem w ręku niedostrzegalny niemal ruch, jakgdybym chciał oddać.
 — Zwróci mi pan przy okazji.
 Ukłoniłem się i wyszedłem.
 — Ten mały nazywa się Kazio... Ciepło u nich... Obszerny gabinet, — ciepło, — ciepło, — ciepło!
 Było mi wstyd, strasznie wstyd...
 I przyszło mi na myśl, że wszystko jest przecież farsą, — farsą, — farsą, — tak, — tylko farsą.
 Żeby zapamiętać adres.
 — Czego się gapisz? — pytam stróża. — Nie ukradłem tu nic.
 — Idź pan... idź...
 Stanąłem i chwilę patrzałem na dom: jeżeli numer zapomnę, to poznam i tak... I oddam!...
 Skręciłem w boczną ulicę.
 — Żeby szynk, albo co?... Mała, mała! — Wolna jesteś? — Patrz, mam pięć rubli.
 — To chodź ze mną.
 — A ciepło u ciebie?
 — Ciepło.
 — A blizko?
 — Tu zaraz.
 — To masz... Ale musisz kupić na kolację.
 — Dobrze.
 — Upijemy się — dobrze?