Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/192

 — No, dobrze.
 — A chcesz się upić?
 — Chcę.
 — A sama mieszkasz?
 — Sama.
 — Weszliśmy w głębokie podwórze. Otworzyła drzwi parterowego pokoju.
 Ciepło.
 Odkręciła knot przyćmionej lampy.
 Piec ciepły. Grzałem skostniałe ręce. Zęby mi szczękały. Ciepło paliło. Ciepło!
 — No, — więc już idę.
 Zdjąłem z łóżka kołdrę, okryłem się, przysunąłem krzesło do pieca, usiadłem i przywarłem plecami do gorących kafli. Parzyły przez watę kołdry, a było mi zimno.
 Zacząłem się śmiać.
 Wróciła.
 — Czego się śmiejesz? — pyta obojętnie.
 — Z życia się śmieję. Życie jest czasem tak pocieszne.
 — Tylko mi kołdry nie spal. Pokaż no.
 — Nic... nic... Daj buzi... Jak ty się nazywasz?
 — Joasia.
 — Upijemy się, Joasiu, za zdrowie śmiesznego życia. — Bo ty wcale nie wiesz, jacy my — ja i ty, — i te pięć rubli i ta kołdra — jakie to wszystko pocieszne.
 Było mi tak bajecznie wesoło i ciepło.