Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/194

 — No, i już się gniewa... Czego ty się na mnie gniewasz?
 — Wcale się nie gniewam.
 — Tylko co?
 Posadziłem ją na kolanach.
 — Joasia pewnie głodna, to dlatego smutna. A jak nakarmię, to będzie wesoła — prawda?
 I karmiłem ją kaszą z widelca.
 — Słuchaj, Joaśka, nie gniewaj ty się na mnie. Widzisz, ja jestem taki biedny. Jak wszyscy się będą na mnie gniewali, to co ja biedny zrobię? A jak wszyscy się będą gniewali, i nikt mnie nie będzie kochał, i nikt mnie nie da buzi, to ja będę ciągle taki biedny i co ja wtedy zrobię?
 — Kiedy się wcale nie gniewam.
 I pocałowała mnie.
 — E, tak, to ja nie chcę.
 — A jak chcesz?
 — Nalej wódzi, pocałuj w oczko i powiedz: „Mój, Jańciu, Joasia się wcale na Jańcia nie gniewa“ — i potem wypij pół kieliszka i nalej Jankowi w dziobek resztę... Dobrze?
 — No dobrze.
 — E, kiedy ja tak nie chcę.
 — E, kiedy nudzisz.
 — Tak? To ja nudzę? No dobrze. Kiedy nudzę, to sobie pójdę. Pójdę na mróz i już.
 Wstałem.
 — Zostań że.