Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/195

 — Nie chcę.
 — To nie... Masz swoje pieniądze i idź do djabła.
 — Nie chcę pieniędzy brać.
 — No to zostań i nie nudź.
 — To bądź dla mnie dobra i nie rób mi krzywdy.
 — To już nie będę... No, to napijmy się na zgodę... No, i jeszcze po jednym.
 — Już nie chcę.
 — To będzie ostatni.
 — Nie będę piła.
 — To i ja nie.
 — To nie...
 — A teraz opowiedz mi bajkę.
 — Nie umiem bajek.
 — Umiesz, tylko nie chcesz, bo ja ciebie proszę.
 — Mówię ci przecież, że nie umiem.
 — To opowiedz mi byle jaką bajkę.
 — Żadnej nie umiem.
 — To opowiedz taką bajkę, którą ci opowiadali, kiedy byłaś jeszcze mała.
 — Nie nudź.
 — Kiedy ja chcę nudzić. Ja chcę, żebyś mi opowiedziała tę bajkę którą ci opowiadali, jak byłaś jeszcze dzieckiem.
 — Upiłeś się, to śpij. Albo idź sobie do choroby ciężkiej, — powiedziała twardo.
 I zrozumiałem nagle.