Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/197

 — A nie wierzę...
 — To nie...
 — Słuchaj, mała, — czy tobie czasem smutek nie stanie tak w gardle, jak kość? Tak, jak kość, — jakby cię dławiła kość — i jest ci bardzo źle? Tak, czy nie?
 — Co nie?
 — Czy jak ty chodzisz po ulicy tam i napowrót, ciągle tam i napowrót, — a oni przechodzą koło ciebie tak obojętnie, jak koło latarni — tylko spojrzy i pójdzie sobie dalej, a ty chodzisz tam i napowrót ciągle, — jak jest naprzykład deszcz, — a potem wracasz sama do domu — to ty myślisz wtedy, że nic nie zarobiłaś, — czy nic nie myślisz, tylko czujesz w gardle kość? — Co?
 — Kiedy nie rozumiem.
 — Albo jak są twoje imieniny, albo imieniny twojej mamy, albo ojca, albo czyje; albo jak jest Boże Narodzenie, i wszyscy chodzą z paczkami na guzikach... Albo czy tobie się nie zdaje, że jesteś sama na świecie... I prawda, że ty umiesz bajki, bo pamiętasz, tylko nie chcesz?
 — Znowu zaczynasz z temi bajkami... Puść mnie.
 — Kasiu!
 — Puść mnie... Idź do cholery.
 — No, nie, już nie... Tylko powiedz mi,