Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/198

czy jak ty widzisz, że kobieta prowadzi dziecko za rączkę... Czy ty czasem nie chciałabyś kupić karmelków, albo ciastek, żeby się to dziecko cieszyło?
 — Jakie dziecko?
 — Wszystko jedno.
 — Tak gadasz, jak całkiem warjat.
 — Bo ty udajesz, że mnie nie rozumiesz.
 — Bo gadasz, jak głupi.
 — A dlaczego drżysz?
 — Boś całą kołdrę ściągnął...
 — Bo widzisz, ja ciebie bardzo kocham.
 — Bez łaski.
 — Ja wam bardzo dużo zawdzięczam. Wy pierwsze nauczyłyście mnie, co znaczy podłość. Ja chciałem ze Staśkiem mieć kazania, żeby was nie było.
 — A jakże.
 — Podczas pauzy tośmy się wzięli za ręce i chodzili, i jedli bułki na śniadanie, i układali takie kazania, żeby już nowych wcale nie było, a z temi, co są, — żeby się ożenił z każdą ten pierwszy; a reszta żeby zarabiała szyciem... Mieliśmy dla nich wybudować duży dom... Stasiek wstąpił do seminarjum, a ja miałem później. Ale on umarł na wrzód w gardle... On się kochał nawet w kuzynce; miała bronzowy mundurek i dwa czarne warkocze, a teraz ma pensję jednoklasową na Pradze... Ona