Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/21

 — Panna Stefanja bardzo spoważniała.
 — O, bo pan ogromnie się zmienił. Nic dziwnego: zagranica szalenie kształci. Ja wszystko zawdzięczam zagranicy.
 — ?
 — Cóż pan zamierza dalej czynić?
 — Jak dotychczas, nie wiem jeszcze.
 — Burzy się pan? Tak, ja rozumiem młodych.
 — ?
 — Długo pan bawił w Wiedniu?
 — Tydzień.
 — Cudowne miasto. Zwiedzał pan galerje, muzea? Ile razy przejeżdżam, zawsze muszę się zatrzymać. Ale pan pędził dalej. Rozumiem młodych.
 — ?
 — Ach, pan bawił dłuższy czas w Krakowie... Poznał pan tak zwaną Młodą Polskę.
 — Niekoniecznie.
 — Prawda, pan taki nietowarzyski... Czy pan sądzi, że z tego się coś wykluje?
 — Owszem, bardzo być może.
 — Ale nie Mickiewicz i nie Słowacki... Jakże Warszawa? — Czy pan ma zamiar pozostać już w kraju?
 — W tej chwili sam nie wiem jeszcze.
 — Tak. Po zagranicy trudno się przyzwyczaić do Warszawy. Choć z drugiej znów strony, ciągnie rodzina, stosunki. Jak to mówi przysło-