Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/225

 Żeby choć suknię już mieć do ziemi!
 To było dawno...
 I jak się stało to wszystko, co potem?
 Rodzice!
 Dopóki była na pensji, nie znała rodziców, a oni jej nie znali. Kochała rodziców, rodzice ją kochali.
 Nie chce wyjść za mąż? — Wszystkie tak mówią do czasu.
 Na uniwersytet? — Teraz to w modzie.
 Pracować na siebie i wychowywać sieroty? — Przyjaciółki trochę jej przewróciły w głowie.
 Nie szkodzi...
 I poszła na rynek.
 Chodziła na bale, koncerty, wystawy, — śmiała się i uśmiechała, — starała się podobać. — Pokazywała gołą szyję, rękę, — gołe piersi pod gazą. — Kto zechce wziąć do małżeńskiego łoża wzamian za utrzymanie: dach, jadło i opierunek?...
 Drżą dwie łzy w oczach Adeli...
 Porwał ją wir tych wszystkich z targowiska, ogłuszyło kategoryczne: tak być musi. — I oto mąż jej zbiera pocztówki, a dziecko ma już dwa ząbki.
 — Nie twoja wina, Adelo, ale i nie moja.
 Łzy potoczyły się, ciche, smutne.
 — Pamiętasz?
 (Przypisek: wykreśliłem kilka kartek z moich notatek).