Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/233

dzie, — co nie jest mgłą ni pleśnią, — co lekkie skrzydła ma — i biel łabędzią, — i dzwoni, — coraz głośniej, i rozgłośniej i donośniej, — jak srebrny dzwonek, — jak spiżowy dzwon, jak sto tysięcy dzwonów, których dźwięk i huk — przez mgłę zgniłą leci ku taflom matowym, drzemiącym. — W pieśni, świetle, dzwonów grzmocie — jest życie...
 — Mamo.
 — Co, dziecko moje?
 — Ty jesteś obca kobieta.
 — Dla kogo?
 — Dla mnie. Ty jesteś dozorcą moim: jakże ja mam ciebie kochać?
 — Masz słuszność, dziecko moje: ja jestem dozorcą, i ty mnie nie kochaj.
 — Ja nikogo, nikogo nie kocham.
 — Masz słuszność, dziecko moje: nie kochaj nikogo, tylko myśl o sobie.
 — A ty, mamo, także nie kochasz nikogo?
 — Nikogo, prócz ciebie.
 — Ty mnie pilnujesz, ale nie kochasz, — o nie!...
 — Nie płacz, bo mi się serce kraje.
 — Ty mamo, masz serce?... Powiedz mi, co ty masz w tem sercu?
 — Ciebie.
 — I nikogo i nic więcej?... Teraz już rozumiem.
 — Co rozumiesz?