Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/239

ta Rodzicielka policzą mi moje umartwienie za zasługę. Bo co ja innego mogę zrobić dobrego? Bogatemu łatwiej i o zasługę przed Panem Bogiem.
 — Oj, pani kochana, grzeszą bogaci, grzeszą więcej i ciężej — odparłem. — A Pan Bóg jest przecież sprawiedliwy i waży, kto jak obraża i czem winę swoją okupuje.
 — No, ja wiem. Ja to sobie tylko swoim głupim, ludzkim rozumem tak ważę, że biedny więcej zazdrości, więcej skrzywdzi, złe słowo powie, albo i myśl, to Bóg słyszy, — a rzadziej może komu dopomódz...
 Jaki to piękny wyraz: naflażyć się, — jaki daje obraz: wicher, deszcz, błoto — flaga, — a kobieta bosa w spódnicy, zarzuconej na głowę, idzie pochylona długą, bez końca szosą...
 Słyszałem wiele nowych wyrazów, przenośni.
 — A bo to raz człowiek wypryśnie z łóżka boso do sieni, albo i na dwór, w największy mróz.
 Wyraz ten mógł się zrodzić tylko w izbie, gdzie patrzy się, jak tłuszcz wypryskuje z patelni. —
 Albo:
 — Słońce przyżarło śnieg od góry.
 Więcej nie pamiętam na razie.
 Jaką potęgą niezwalczoną jest język narodu. Żyje on, odżywia się sercami miljonów, oddy-