Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/242

 Grudzień. Godzina piąta po południu.
 U sufitu pali się lampa błyskawiczna.
 Gwar. Jedni dobijają targu, drudzy spierają się, wychodzą i wchodzą, — wszyscy pijani lub podchmieleni. Zaduch porozlewanej wódki, mdły, słodki odór piwa — miesza się z obłokami kopiejkowych cygar i papierosów. Jedni siedzą przy stolikach, drudzy stoją na środku izby. Gwar. Zrzadka świśnie krótki śmiech drwiący, nie wesoły, i skona.
 Wilgoć spływa po ścianach i opada brudnemi kroplami z sufitu. Podłoga pokryta grubą warstwą błota i naniesionego butami topniejącego śniegu.
 Powietrze ciepłe, gęste, jakby lepkie.
 W kącie izby siedzi nas czterech przy stoliku.
 Tomek rozpiął kapotę, rozsunęła mu się czarna koszula, z pod której wygląda pierś szeroka, włochata, z dwiema bliznami od noża.
 Ręce włożył w kieszenie, rozparł się na krześle i opowiadał o sobie.
 Ojciec Tomka był pijakiem.
 — Ale pijak pijakowi nie równy.
 Jeden przepija część zarobku, drugi — cały zarobek. Jeden pija codziennie, drugi tylko w święta. Jeden pije za pieniądze, drugi zafantuje się do koszuli. Jeden walczy ze swym nałogiem, drugi uważa kieliszek za jedyną rozrywkę człowieka ciężkiej pracy.