Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/246

 — Nic już nie dam, — mówią w sklepiku. — Zapłaćcie naprzód tamto!
 I jeszcze wymówi, zawstydzi, nawymyśla.
 — Kąsało mnie życie, jak pies z łańcucha, — mówi Tomek złym głosem.
 Opowieść Tomka była bezładna. Nikt myśli jego nie numerował, nie pętał powijakiem gramatyki. Nie umie opowiadać, jak wogóle ludzie, którym słowa nic w życiu nie dają.
 Wikłał fakty, przeskakiwał z tematu na temat, wyjaśniał błahe wypadki, po kilkakroć powtarzał myśl, lub zwrot, czepiając się go pijacko. To nużył rozciągłością; to nagle rzucił porównaniem świetnem, zaczerpniętem z samego życia.
 Czasem urwał opowieść na połowie zdania i bacznie nam się przyglądał: czy nie powiedział za wiele?
 Popijał piwo. Męczyła go czkawka...
 I nagle w oczach Tomka odmalował się przestrach i zaczął opowiadać jeden drobny napozór szczegół ze swego dzieciństwa. — Epizod ten z życia bitego chłopaka nabrał w jego opowiadaniu kształtów prawie potwornych.
 Była to nieudana wyprawa do cudzego ogrodu na jabłka. — Stróż czy ogrodnik, był czujny. Dokuczyły mu snać kradzieże, i zemścił się na jedenastoletnim chłopcu po swojemu brutalnie.
 — Wicek wlazł pierwszy, a potem my zno-