Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/264

 I żadne za mną nie wyszło do sieni, taka w słowach moich była powaga, a w postaci — prawda.
 Idę od izby do izby.
 I widziałem taką, gdzie choinki nie było, a dzieci były — dałem im podarki, ale nie zapłakałem.
 I widziałem taką, gdzie dzieci nie było.
 — Tu u nas niema dzieci, dziadku, — powiedziała kobieta. — Bóg zapłać, żeś i do nas zaszedł.
 Czemu poczułem, że chłodne łzy spłynęły mi na palące policzki?
 I wszedłem do izby wiaruski.
 Rudziak jest sam w izbie; siedzi w kącie przy kominku. Ciemno. Zawieszona przed obrazem lampka rzuca na twarz chłopca smutne zielone światło.
 — Dziadku, — woła, trzymając mnie mocno za rękę — dziadku, weź mnie z sobą.
 — A tobie źle w domu? — pytam.
 Lampka syknęła. Drgnął.
 — Dziadku, czy ty naprawdę święty?
 Dziecko to pierwsze zadało mi to pytanie.
 — Tak, chłopcze, jestem święty, — mówię cicho, spokojnie, z wiarą.
 — Mnie tu źle. Ja chcę iść z tobą.
 Zawieszam krzyżyk na jego szyi, daję mu dużo łakoci.
 — Módl się, rudziaczku.