Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/288

 Prosiła mnie przez Kossowskiego, bym razem poszedł do doktora; może się coś więcej rozpytam czy — jak, może jak doktór zobaczy, to więcej uwagę zwróci.
 Poszliśmy: Bronek, matka, ja — i ojciec, żeby chłopaka podprowadzić pod górę.
 Tak zwany ambulans bezpłatny.
 — No! Kto tu z was chory?
 Pan doktór się śpieszy.
 — Ten chłopak, proszę pana doktora, — mówię pokornie.
 — No, a wy wszyscy coo?
 — My tylko z nim przyszli, proszę pana doktora, mówię jeszcze pokorniej, a z duszy wysuwają mi się pazury.
 — Szkoda, że was tak mało; trzeba było jeszcze z dziesięć osób sprowadzić, — żeby odrazu cały pokój zasmrodzić.
 Dusza mi się sprężyła jak do skoku.
 — Rozbieraj się... Co mu jest, prędzej gadać!
 — Hola, panie doktorze, — zawołałem, posuwając się naprzód, — hola panie z dyplomem!
 — Co? — urwał krótko.
 Twarz jego przybrała obrzydliwie tępy wyraz.
 — Nic, — odparłem spokojnie.
 Mówiłem cicho, prawie szeptem, ale bardzo wyraźnie.
 — Co mu jest? — pan pyta. — Vitium cordis,