Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/315

 Pan Tomasz prawa zna i nie pierwsze dziecko podaje: wsunął skromnego półrubla.
 — Niech nam pan nie utrudnia, — powiada.
 Pisarz mruknął niechętnie pod nosem.
 — Trzeba napisać, że ojciec był nieobecny. A dzieciak ślubny?
 — Myślę, że ślubny.
 — To się spieszcie... Do kasy z tą kartką.
 Znów kartka... i już przed Oblicze Pana nad Pany.
 Półcień. Cisza. Chłód. Ksiądz siedzi na uboczu i czyta. Czekamy: ich nieślubne — i nasze ślubne. — Spojrzał na zegarek, wziął gruby modlitewnik, — podają mu stułę.
 Wśród ciszy ponurej rozlega się znużony, senny głos modlitwy.
 — Czego żądasz od kościoła?
 — Wiary, — odpowiada szmer.
 — Wiara coć dawa?
 — Żywot wieczny.
 Przewraca grube karty książki, tchnie w twarz uśpionego niemowlęcia i czyni nad niem znak krzyża dwukrotny. — Pomarszczoną rękę nad niem wznosi i sól do ust jego wkłada. Maleństwo otwiera ździwione oczy i ssać poczyna.
 Zbliżamy się do ołtarza... — Czy niemowlę wierzy? Tak, wierzy.
 — Ja ciebie chrzczę, w imię Ojca i Syna...
 Dziecko płacze: będzie się chowało.