Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/32

 — Panie Janie, pragnąłbym z panem pomówić, ale się obawiam, aby pan nie sądził, że czynię to z polecenia, lub za namową rodziców... Nie... Ja mam dla was wszystkich bardzo wiele życzliwości, i przykro mi, że bez ważnego powodu dręczycie się wzajemnie.
 — ?
 — Idzie o to, że — o ile się nie mylę — pan chce się poświęcić dziennikarstwu... Panie Janie, co to jest u nas dziennikarstwo?
 — Są tacy, którzy zarabiają po kilka tysięcy rubli rocznie.
 — No tak, ale to są wyjątki.
 — Czemu ja właśnie nie mam być takim wyjątkiem?
 — Pan jest za wielkim idealistą. To przeszkadza.
 — Nietylko w dziennikarstwie.
 — I przytem pan się w ten sposób wykoleja.
 — Proszę pana, o ile ani myślę zostać dziennikarzem, o tyle całą duszą pragnę się wykoleić.
 Ogromne zdziwienie.

 Ząb mni boli; jestem wściekły.
 Przyszedł mi na myśl początek powieści: taki miły, dobrze wychowany, posłuszny i wierny pudel — budzi się nagle z upodlenia i gryzie...
 Doznaję wrażenia po tych dwóch dniach, przeżytych na łonie rodziny, — jakbym je przespał