Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/321

 — A ten narzeczony starej nie czepia się uż?
 — A co mnie to może obchodzić? — Chodźmy na dół.
 Głodna, cicha pracownica...
 Pierwsza grupa zasiada do stołu. Na górze tańczą.
 Wchodzi Adam. — Średniego wzrostu, krępy, łysawy, z bródką w klin, — ma wyraz twarzy ostry, stanowczy, prawie niemiły, — Dziwnie odbija jego blada, poważna twarz pośród czerwonych, zaognionych twarzy biesiadników.
 — Dlaczego tak późno?
 — Zaczytałem się, odpowiada.
 Usiadł obok mnie.
 — Pan Jan, nieprawda?
 — Ten sam.
 — Czytał pan „Faraona“ Prusa?
 — Czytałem.
 — I cóż? Ani się stary spodziewa, że napisał wielką satyrę na burżuazyjno-biurokratyczny ustrój dzisiejszych czasów. Widzi pan, co to jest talent, co to jest intuicja: on pomimo woli pcha tam, gdzie należy.
 Doznałem wrażenia, jakgdyby między moim pocałunkiem a jego mową istniał jakiś związek.
 Pragnąłem, aby mówił dalej: może mi to pozwoli rozwikłać splątane nici.