Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/324

 Dziewczyna umilkła, — stara znów chrapać zaczyna.
 — Wikciu...
 Czuję, że zadrżała; tchu mi brak.
 — Chodź, Wikciu, powiedz, co ci się śniło?
 Mówię szeptem, niedostrzegalnemi poruszeniami drżących warg. Słyszę szmer jej kroków. Serce wali.
 Usiadła na nizkim stołku przy mojem łóżku.
 — No co?
 — Śniło mi się, że ta suknia, cośmy dziś kończyły, to mi się śniło... że jak ją obszywałam, to mi się lampa przewróciła, — o Jezu.
 — I spaliła się?
 — Nie, tylko cały przód, — taka wielka plama.
 — No nie płacz.
 — Kiedy nie mogę.
 — No nie płacz, nie płacz... nie płacz...
 Gładzę jej włosy...
 Rozumiałem coraz wyraźniej, że tak będzie, że się to wszystko układa od bardzo dawna, — nie od tego pocałunku wcale, — ale znacznie dawniej. Kto wie, czy nie dlatego jestem tu już miesiąc cały, czy nie dlatego właśnie wszystko, com tu mówił i robił, mówiłem i czyniłem, — wszystko dla tej jednej chwili! — Jak to się wszystko dziwnie układa, dlaczego nie domyślałem się już wtedy, kiedy pijany Grosik zasypiał, a Wilczek szedł spać do Maja, żeby