Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/342

chy jak wszy chwyta, — radosnym porykiem wita je i żegna — i znów na urost puszcza.
 Są — ooo są! — Niewola matki, — uczuć pęta, — myśl w kajdanach, — marzenia krwią ociekłe, — targowisko, — przedażne ciało, — serca handel, — i burze zmysłów na białem łóżku dziewiczem.
 I dziadów grzechy, — jak wszy. — Radujmy się!
 Hu — huuu...
 Syknęła szelma, — sparzyła dłoń.
 Zawyła wiedźma i potoczyła wokół krwią nabiegłem okiem. — I cisza była wielka i lęk — i cisza stała się wielka i lęk. Sparzyła dłoń: tam iskra była w duszy człowieczej.
 Jęzorem miele w gębie; policzkami zapadłemi wyciska ślinę, — jęzorem ją zbiera, — i plunęła jadem w duszę, trzymaną w ręku.
 Iskra w duszy niemowlęcia jękła, zbladła, przykurczyła się, zda się w kłębuszek trwożny zwinęła, — nie zgasła; — zbladła, — nie zgasła.
 I cisza była wielka i lęk.
 — O sobacze plemię człowiecze, — bodaj się twojem ścierwem robactwo grzechów pasło — na wieki.
 — Na wieki, — zawtórował chór.
 — Wraże plemię człowiecze, — zgnij w pijaństwie i rozpuście, — zgnij w gwałtach i rozbojach, — zgnij w krzywdzie i nienawiści, — zatoń w myśli własnych i zbrodni włanych powodzi.