Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/346

 — A co z nim?
 — Powiadam ci, Jasiek: stękaj; pewnie kitę odwalił. Szkoda go, bo pijaków nie stanie: nowi się nie rodzą... Fater, jeszcze szklankę! Na — chlej. — Bogato u nas: obraliśmy górala... A oni frajery mówili, że się z oćcem upieścisz i wrócisz.
 — Nie wrócę.
 — A moja wygrana! — Morda, — stawiaj teraz.
 Mówię:
 — Przypomniało mi się coś bardzo smutnego.
 Umilkli. Patrzą na mnie w złem przeczuciu.
 — Gadaj.
 — A wiecie, co to jest prosektorjum?
 — Myby czego nie wiedzieli... Tam gdzie nieboszczyków krają.
 — Tak: tam gdzie umarłych krają.
 — Bo co?
 Mówię:
 — Raz na stole w prosektorjum leżał trup.
 — Trup.
 — Trup nagi, chłodny i obojętny.
 — Tfu; psiamm...
 Wlepili oczy, na usta moje patrzą.
 — Trup młodego mężczyzny.
 — Młodego.