Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/347

 — I ktoś mu żartem włożył w usta ogarek cygara.
 — Eeech.
 — I leżał na stole biały, zimny, twardy i obojętny trup nagi młodego mężczyzny z ogarkiem cygara w sinych wargach.
 — I co?
 — Patrzyłem na niego długo, długo, długo.
 — Długo.
 — Na piersi nieruchomej, stężałej, — na bohaterskiej piersi leżał niedbale krzyż. Trup był z więzienia przysłany.
 — Z więzienia. Nnno...
 Pełznie śmierć, zagląda im w oczy. Witają ją beznadziejnem przerażeniem.
 — I co?
 — I spełniłem prośbę trupa: pocałowałem go w czoło.
 — A prosił?
 — Ooo, prosił. Ja wtedy długo, długo, długo na niego patrzałem.
 Chcę zawołać, ale nie mogę; wyrazy dławią, bo są twarde i mają ostre brzegi. — Oni milczą. — Milcząc, piją i palą... palą.
 Śmierć zasiadła im między powiekami.
 — Oni wtedy byli źli na ciebie. Ale ty, Janek, dobry chłop. Bo była bryndza... Niech cię cholera zdusi. Na, chlej.
 Piję. — Milczą.