Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/348

 — Pójdziemy do Komety?... Chodźcie: przepijem do niego.
 W szynkownianem powietrzu wytworzyły się drgnienia, których się ulękli i pragną uciec.
 — Te, Fater. Dla każdego po czterdziestce w kieszeń — i płacić.
 Każdy bierze flaszkę w kieszeń. Jest nas siedmiu. Pusto na ulicy. Mury dziwnych domów liczą nasze kroki...
 Ciemne, wązkie, skrzypiące, straszne gdzieś w dół schody; nizki, czarny, długi korytarz — drzwi.
 Zapalają cienki stoczek. — Na łóżku kobieta i chory.
 — Eej, Kometa.
 — To wy?
 — A no: żyjesz jeszcze?
 — Aaa. Chyba do szpitala: niech dorzną.
 — My tu wypić z tobą. Masz zdychać, to na ostatni raz.
 — Ciasno: chyba do Pajęczyny.
 — A zwleczesz się?
 — Co niema się zwlec, — pomożemy.
 — To chodźcie...
 Izba za podwórzem — kwadratem, czarnemi schodami na dół i w górę, — jak we śnie.
 Cztery łóżka. Jedni śpią, drudzy głowy unoszą.
 — Jest Pajęczyna?
 — A ja.