Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/349

 — Patrzaj, kto z nami?
 — Kometa? — A ja się już na serek szykowałem.
 — Gospodarze, — kto pije, mordy z pod pierzyny.
 Głowy senne podnoszą się. — Butelka pierwsza przechodzi od łóżka do łóżka. Potem druga.
 — Wiesz: Gabryś ujął... Ruda już się tuknęła i lepiej... A Leszcz także cwany.
 — Bo noo?
 — Bednarz czekał, aż mu wyszykują. — Koza odeszła od Kaliny: poczeka, jak ja mu nastręczę. — A Brodaty lujów ściąga, ale się narwie.
 — To ręka?
 — A no: ręka.
 — Pamiętaj.
 — No.., no...
 Silne to, — gnie, zmusza i nie pozwala przeczyć. Lata nawarstwiały moc czarną, bezwzględną i mściwą. — Tu bezkarnie zaglądać nie można.
 Butelka od ust do ust. Pustą w kąt ciska i w nową uderza dłonią, żeby korek wyskoczył.
 — Macie i wy, chrabąszcze.
 — Nie dawać im.
 — Niech piją: nic!
 Krzyk rozpycha gardło, rani tchawicę, — wydziera się w tę noc.