Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/351

podwórza. — Uderzył w drzwi. — Haczyk zwewnątrz odskoczył.
 — Eee...
 Odkręcił knot lampki, płomień z sadzami buchnął w górę.
 Zatoczył szerokim ruchem półkole. Wybełkotał:
 — To bogactwo moje.
 Nora straszna, gdzie musi żyć zbrodnia.
 Tknął palcem w powietrze:
 — No ta moja, a ta twoja, albo ta moja, a ta twoja... Utyka, ale to nic: zatańcować można.
 Patrzę w jego oczy zamglone, szklane, nieprzytomne, zbielałe.
 Nieludzką siłą opanowałem krzyk bladego przerażenia... Utkwił klinem stężałym: ani przełknąć, ani wykrztusić.
 — Janek... Janek... Janek, ty świnio... Co?... Ja ci mówiłem... Ja ci mówiłem, że kwaśna zakąska... Ja ci psiakrrr... mówiłem.
 Siedzą obie na nędznem łóżku nieme i nieruchome... Czarny śnieg sadzy płatami fruwa w powietrzu.
 Trzymam go za rękę... Wpijam się pazurami... Tracę moc pogromcy... Zmagamy się wzrokiem.
 Tupnął nogą.
 — Tyyyyy...
 Twarz mu dygotała.