Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/352

 — Ty myślisz, że ja drań... Ty... Ja ciebie...
 Sięgnął chorym ruchem ku cholewie.
 — Ja ci bebechy...
 Szarpnął rękę, uderzył w lampkę, — spadła i zgasła.
 — Jezus, — usłyszałem szept, — zabije.
 Zaszamotało się jakieś ciało i runęło. Upadłem. — Skurczona ręka biła moją rękę o podłogę.
 Usłyszałem bose kroki.
 W piekle tak jest.
 — Gdzie zapałki? — pytał głos dziecinny.
 — Zaraz.
 Ciało biło się, podrzucane, po podłodze.
 — Niech pan wstanie.
 Zaświeciły stoczek.
 — Niech się pan nie boi: on ma ciężką chorobę... Żeby nie to, to mógł pana dźgnąć... On od wczoraj już brewerjował.
 Chory prężył się i rozkurczał, — pluł pianą gęstą. — Szedł od niego zgniły smród.
 — Trzeba go rozebrać... Niech pan pomoże... Bo to nasz stryj.
 Koszula jej się rozwarła: zobaczyłem pierś dziecka, pełną sińców. Starsza mogła mieć lat trzynaście; utykała: gruźlicze zapalenie stawu biodrowego.
 Gdybym ujrzał w lustrze własną twarz, tobym się przeraził... One nie jego, ale mnie się bały.