Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/70

 Czuję już słodki, zgniły oddech upiora. Już jest przy mnie. Już mnie opasuje — zagarnia.
 Jedną ręką odpycham, a drugą biję w piersi i w brzuch. Wewnątrz poczwary coś przelewa się i bulgoce. Jeśli ustanę, ona przyciśnie mnie do siebie i całować pocznie.
 Stoi spokojnie, — bez ruchu, — patrzy się jądrami wrzodów ciekawie, pożądliwie — i uśmiecha się idjotycznym uśmiechem, sytym i lubieżnym.
 Gdyby nie te oczy, mętne wrzody, i nie ten uśmiech — jabym zmorę zmógł.
 I plunąłem jej w oczy, i drugi raz — w twarz.
 I stała się rzecz straszna: zrozumiała!
 Z wrzodów–oczu snują się łzy: cichy jęk, a na białych policzkach — sina plama rumieńca wstydu.
 I męka targnęła trzewiami mojemi.
 — Przebacz, — wołam. Już teraz wiem!
 Więc poczwara niewinna, tylko tak być musi..
 He, he! Jeden człowiek majaczy, a drugi i tensam zarazem, — błazen i sprawozdawca w jednej osobie, — powieść chce o błaźnie napisać.
 He, he!...

 W stajni cyrku stoi koń osiodłany; przy nim woltyżerka. Ubrana w trykoty, w kołpaczku na bujnych włosach, z lśniącą przepaską; tyle mieniących się blaszek.
 Tuli do twarzy łeb konia.