Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/75

i każdej epoki“ — mówił Szczepanowski — i zasiadł na ławie oskarżonych — fałszerz, oszust, szkodnik!...
 „Jestem naturą, nie mam sumienia, bo ona go niema“.
 „Dążenie jest bólem, a posiadanie nudą“ — mówi Przybyszewski...
 I tego siedzi we mnie tysiące. Każdy choć przez chwilę był moim bogiem...
 Śmieszne: jeden ja majaczy, a drugi ja go obserwuje, żeby napisać powieść...
 Dziewczę — dziecko, kocha się w nauczycielce, i oto klęczy i modli się: „niech ja będę najnieszczęśliwsza, byle ona była szczęśliwa“. I pisze pamiętnik: „moja stokrotka była dziś smutna. Długo płakałam. Dzisiaj Mańka podawała jej palto, a jutro — moja kolej. I Zośka także chciała, ale dałyśmy jej odprawę, bo tylko małpuje. Kupujemy jej palmę; mam już trzy ruble z tego, co mama daje mi codzień na ciastko. Boże, czy to nie grzech, że ja ją czasem więcej kocham niż rodziców?“
 — Tatuś ma rację, — mówi matka.
 — A gdzie tatuś ma rację? — pyta dziecko.
 I dlaczego się mówi: „pogoda pod psem?“...

 Zgubiłem duszę. Dziwne...
 Zgubiłem nie pamiątkowy zegarek, nie cenne cacko, nie laskę ze srebrną rączką, ale zgubiłem duszę, — zatraciłem gdzieś siebie.