Strona:Janusz Korczak - Feralny tydzień.djvu/18

 — O, mój kajet — dawaj.
 — Poczekaj — po kolei.
 — Przemyski.
 — Dawaj.
 Stasio niema odwagi spojrzeć. Przewraca kartkę po kartce: dwa, trzy, trzy, dwa, trzy, dwa, trzy, trzy, — a teraz?
 Rumieńce wystąpiły mu na policzki. Serce bije tak mocno, jak na geografji. — Na pierwszej stronicy dwa małe błędy, raz podkreślone, trzeci, — podkreślony falistą linją — i jeden z owych dwóch grubych błędów. — Niema co patrzeć: dwójka.
 — Ile?
 — Odczep się.
 Stasio przymyka oczy, przewraca kartkę i nakrywa bibułą. Bibułę odsuwa powoli. — Niema czerwonego atramentu, niema, niema, może choć z dwoma minusami? — I oto fatalne zdanie. Sen, czy jawa? — Niema. — Stasio gotów jest krzyknąć z radości: błąd jest — siedzi bestja, ale go Szparag nie zauważył. — Śmiałym ruchem odkrywa stopień: trójka z minusem. Gdyby zauważył, byłaby dwójka. — I Stasio doznaje bardzo złożonego uczucia: wdzięczności dla Szparaga, że nie zauważył błędu — i gniewu, że mu za jeden gruby błąd i dwa