Strona:Janusz Korczak - Feralny tydzień.djvu/21

 — No to co? A pieczątki ładne?
 — Tak sobie.
 Józio czuje żal do Stasia: sądził, że go olśni, oszołomi, a tymczasem... Nie wie biedak, że Stasio ma dwójkę z ruskiego.
 — Na obiad. Ludwika, zawołaj dzieci.
 Zosia wpada do pokoju. Spóźniła się: była w kuchni, a chciała wiedzieć, co Stasio powie, zobaczywszy bibułę, sześć pieczątek, naklejkę i stalkę, dodane do jednego zwyczajnego kajetu.
 — No co? — pyta zaciekawiona.
 — Stasio, Józio, Zosia na obiad. Ile razy trzeba was wołać?
 Mama jest w złym humorze. Ta idjotka Ludwika znów oddała klucz od góry, a przecież wiedziała doskonale, że w środę ma być pranie. Mamę to nic nie obchodzi: niech sobie na nosie wiesza bieliznę, kiedy taka mądra. — Mama już z nią dłużej nie może wytrzymać. Do latania ma rozum, a do roboty — zupełne cielę — i w dodatku leniwe. Od pierwszego może sobie szukać miejsca. I tatuś znów się spóźnił, a później będzie się krzywił. Niech się krzywi: mamę to nic a nic nie obchodzi.
 Zosia nasłuchała się tego wszystkiego w kuchni. Zły humor mamy i jej się udzielił.
 — Stasiu, nie kop się.