Strona:Janusz Korczak - Feralny tydzień.djvu/34

wane, jeszcze na wiele dni przed klasówką. Naumyślnie wtedy przepuścił jedno zadanie. Że tak jest właśnie, nikt ani na chwilę nie wątpi, Stasio pisze jak we śnie. Zapomniał poprosić Goldszterna, aby się pociągnął za ucho, dziewczynki w żałobie nie spotkał, — zgubiony bezpowrotnie...
 Zadanie trudne, a może i nie trudne, tylko klasa, zawiedziona w nadziejach, składa pokornie oręż. Pogrom zamiast oczekiwanego zwycięstwa, upadek zamiast triumfu.
 Stasio widzi wokoło twarze zafrasowane. Prócz trzech czy czterech nieustraszonych reszta gryzie bezradnie pióra, marszczy brwi, szepcze trwożnie.
 — Nie rozmawiać!
 Stasio niema odwagi nawet przeczytać zadania, nie może zebrać rozpierzchłych myśli, ponad któremi góruje jedna:
 — Oszukał.
 W klasie powietrze staje się ciężkie od wyziewów wilgotnego obuwia. Minuty wloką się z miażdżącą powolnością.
 — Zostało dwadzieścia minut — mówi nauczyciel.
 Niektórzy wodzą suchemi piórami, byle nie zwracać na siebie uwagi nauczyciela, w nadziei,