Strona:Janusz Korczak - Feralny tydzień.djvu/51

 — To dobrze: ja się ze Stasiem bić nie będę.
 Ludwika ma myśl ukrytą: chce, żeby każde z dzieci coś zbroiło, żeby je potem zobowiązać do milczenia; a sama chce się wymknąć na pół godzinki do pralni, gdzie wieczorem bywa tak wesoło.
 — A Zosia niech nic nie rusza.
 — A właśnie, że ruszę.
 — A ja mówię, że nie ruszysz.
 Zosia wchodzi odważnie do ciemnej sypialni i wynosi flakon z wodą kolońską.
 — No, o tem to już pani będzie wiedziała.
 — No, niech wie.
 Józio jest złote dziecko. Teraz jest spokojna. Żadne z dzieci nie piśnie ani słówka. Może sobie wyjść swobodnie na godzinę.
 Stasio odłożył gazetę, oparł się i patrzy na Józia:
 — Mamin synek, — myśli o nim z zazdrością. — Brata się powinno kochać. Czy ja go kocham?
 — Może zagramy w co? — decyduje się wreszcie Zosia.
 Józio patrzy pytająco na Stasia.
 Stasio wyjmuje z szafy tom Słowackiego, bo Sienkiewicza mama dawno już pod klucz za-