Strona:Janusz Korczak - Józki, Jaśki i Franki.djvu/113

 I tu jak w Michałówce, ten i ów zwraca się do pana z prośbą o napisanie listu.
 — Nie chodź do pana, pan tak zmęczy, jak ma list napisać.
 Ale Tomek woli — bo będzie ładniej.
 — Napisać, że cię kucharka pomywakiem z kuchni wygoniła?
 — Nie, tylko, że grzyby w kuchni suszę.
 — A że ci dyżurny kazał śmieci w zupę nawkładać?
 — Eee, takie głupstwa.
 — A że rwałeś ostrą trawę i palec skaleczyłeś?
 — Ooo, biedne dzidzi, w paluszek mu się kukusiu zrobiło.
 — Odejdź że! — Tomek jest już zły, że poszedł do pana.
 — A bratu się w liście pokłonić?
 — Eee, kłaniać mu się tam znowu.
 — A może ucałować?
 — Jeszcze czego?
 Ten pan zupełnie listów pisać nie umie. Najlepiej iść do pana, żeby poliniował, a potem poprosić chłopaka...
 Stefan Frankowski pisze, a Kazik Frankowski chodzi mu pióro maczać — i ani się biedak nie domyśla, że brat kreśli na niego fatalny akt oskarżenia:
 „Kochani Rodzice, jesteśmy zdrowi, ja ważę 59 funtów, a Kazik 52, i Kazik źle się sprawuje. Jemy 5 razy dziennie, i Kazik lata za chłopakami i woła: „ośla głowo“ i wszystkich zaczepia, i Piechowicz chce go oddać do sądu. Czy Jadzia jest zdrowa i niech mama napisze, żeby był grzeczny. Do widzenia“.
 A ukończywszy list, Stefan powiada: